Jasna Šamić
QYTETI I LINDJES
Duket sikur çdo gjë kalbet
Dhe mendja jote rëndon
Thithur nga kujtesa
E qytetit të transformuar
Në një pus ku
Dukatët e hajdutëve dhe
Lakenjtë e së keqes shkëlqejnë
Ku martirët krekosen
Për burgun e tyre të dhimbjes
Shpirtra të përgjakshëm
Kqyrin në heshtje
Lakenjtë e së Keqes
Dhe dukatet e tyre
Duket se çdo gjë kalbet
Përveç:
Lakenjve e së Keqes
Dhe dukateve të tyre
(Sarajevë)
URA
Para se të ishte e bardhë, ishte gri
Para se të ishte e fortë, ishte si një valë
Përa se të ishte një ylber, ishte një shteg i dallgëzuar mes dy fortesash
Dhe shtatëmbëdhjetë shtëpi ku jetuan
Një beqar dhe Mostari
Sulltani i ofroi qytetit një urë -
Një ylber -
francezi tha: Është më madhështore se Harku i Triumfit
italini: Është më e fortë se Rialto
turku: Është më e lartë se një minare
Dhe arabi tha: Kjo është një deve e bardhë
Poeti shkroi: Kjo është një mjellmë me qafë të përkulur
Një pulëbardhë me krahë të hapur
Mali me borë
Mbi lumë
Për shekuj me radhë pulbardhat ulen
Në shpinën e devesë, ngjyra e borës,
Për shekuj pulëbardhat ngrihen
Nga shpina e devesë drejt Narentas
Përkunden nën devenë e bardhë
qetë dhe etshëm
Ngjyrë nefriti
Kur barbarët e sulmuan
Ylberi u bë pasqyrë e thyer
Shpina e devesë - anije e mbytur
Harku – pishtar akulli
Krahët e pulëbardhave - dy duar të prera
Midis dy anëve:
Një plagë
RAPSODIA E NJU JORKUT
Gjatë asaj vjeshte
Nju Jorku u spërkat
Nga zjarri
Dhe ketrat në Central Park
U pagëzuan nga ndryshku
Ndërsa po shkoje në pelegrinazhin
E Bukurisë
Ti po zbuloje të shkuarën tënde -
Natyrën tënde, të cilën tashmë e njihje-
dhe që e kishe shtypur me këmbë.
Gëzimi derdhet nga pemët
Zhytur në flakë
Dhe shpërndahet si një ylber mbi qiell
Mbi degët dhe mbi
Shtigjet e Parkut
Njëlloj si një urë përmes oqeanit
Dhe kohës
Si Gruaja me të Zeza e
John Singer Sargent
Ti ishe shekullore
Ndezje zjarre teksa ecje
Mbytur mes gjethesh të thara si
si mbi qilimin e butë të lutjes
Kalimi përmes shtegut
Kur shkuat në pelegrinazh
Për t'ju përulur
Bukurisë
Dhe për të takuar
Rioshin Bronzino
Para se t'i bashkohej ishullit Böcklin
Ndërkohë që Mezzetin këndonte
Serenatën e tij për ju mbi një stol
Duke vështruar qiellin blu
Dhe Louise de Broglie ishte
Veshur me të njëjtën blu
Duke të t'vështruar ngado që shkoje
Nëse ke qenë vetëm
Apo me mikun tënd
- Që gjithashtu dukej
i larë me zjarr -
Nëse je në West Village
Apo në East Village
Duke darkuar së bashku
Nën flakën dridhëruese
Të qiririt
Magjia ju mëkon me gji
Qumështi i saj
Pikuar nga perëndimi shumëngjyrësh
Edhe sot ndonjëherë
Kur je e vetmuar
Ti thith kujtimin e
Rapsodisë së Nju Jorkut
Të cilën ai ta kushtoi ty,
Me sytë e tij të trishtë
Ti përhap muzikën e tij
Në vende të fshehta të
Ditës
Duke menduar fytyrën e tij
Të hollë si një shpatë dhe
Përkëdhel me sytë tu
Sytë e tij
Mbushur me dëshirë
Nën flakën drithëruese
Të qiririt
Kur prerja e mjegullës
Me këmbët tuaja
Pamjen e Parisit
Rishfaqen para teje
PARISI
Paris ndonjëherë të kujton
një lak të padukshëm
fshehur pas perdeve
të ndjesive të trazuara
e buzëqeshjeve të brishta
Vërtetë shpirti im
është dënuar nga kjo?
Ndonjëherë është burg
me porta të hapura
drejt vetmisë
drejt erërave të gjuhëve
që ulërijnë si çakejtë.
Dhe shirat që shfryjnë si erërat
teksa një fjalë e ashpër
krijon oden e trishtimit.
Shkojnë (kalojnë) fantazmat e të vdekurve të mi
përgjatë deteve imagjinare
para syve gjysmë-mbyllur
si veliera
të zymta e të qelbura
rënduar nga shpresa të rreme
duke më kujtuar qytetet antike
dhe jetët e mia të shkuara.
A ka gjë më të trishtë se të sjellësh ndërmend gëzimet?
Më imazhet e gëzimit përzihet
ajo e djaloshit me qafë të prerë
e një gruaje me trupin e coptuar
e një njeriu që si një buall ripërtyp
jashtëqitjen e tij
Ky planet
kjo anije mostrash
këndon psalme funebre
dhe këlthet si një zog grabitqar.
Qytete e mia janë në zi
Parisi herë është burg
e herë harè
që thyen zinxhirët e trupit
dhe harbon
Herë bëhet ëndërr
mes goditjes së kambanave
si një tufë e macesh të lagura në lumin
mbushur me fekale.
QYTETI DHIMBJE
Në të dy anët e qytetit dhimbje
ngrihen
dy shkurre gjigande
e mes gardheve të gjelbër
të zgavrave pa sy janë shtëpitë
Një plak një burrë një qen dhe një nuse plot nur
e thërrmojnë dhimbjen
për të bërë përpara
Papritur dëgjohet
një e qeshur
E qeshura e ndonjë të huaji
larë më lotët
e të masakruarve
(në kujtim të Srebrenicës, 2016)
Përktheu Silvana Leka
