Jani Johann Oswald - Slloveni / Austri - POETEKA dadaEAST / dadaDAYS / 26-30/09/'16

WHO is WHO në POETEKA dadaEAST / dadaDAYS / 

Jani Johann Oswald - Slloveni / Austri

Si një trashëgimtari i frymës dada, Jani Oswald shkruan me pseudonimet letrare Šodrov Janez, Slavko Korošec, Norbert Novak, Brez Imena, Ficko Spacek, Anatol Doppel... etj.

Lindi në vitin 1957 në Klagenfurt, studioi në Vjenë ku edhe jeton, kryesisht.

Në 1980 ai ishte botues dhe redaktor i revistës letrare sllovene "mladje", në të cilën botoi forma të poezisë eksperimentale, sound poetry, visual poetry, poezi konkrete dhe ese. Krijimtaria e tij letrare është mjaft e lidhur me modernizmin dhe veçanërisht lëvizjen DADA.

Ka botuar mjaft libra me poezi, mes të cilëve "Andante Mizzi", "Achillesverse", "Quaran Tanja" tij. Kjo e fundit ( "Quaran Tanja"), botuar në vitin 2013, është përgjigje poetike ndaj ngjarjeve të pasigurta sociale, të cilat kanë linja komplekse faji, jo vetëm për mjedisin e ngushtë austriak dhe slloven.

Poetika e kësaj vepre është e një krijimtarie tipike (post)moderniste, që ribashkon vlerat më të mira të këtij arti, zhvilluar drejt një gjuhë të re poetike, plot aluzione dhe forma shumëdimensionale.

Disa nga veprat e tij janë:

- Zaseka (Verhacktes). Gedichte. Klagenfurt/Celovec-Triest: ZTT, 1985.

- Babylon/Babilon. Gedichte (deutsch/slowenisch). Klagenfurt/Celovec: Drava, 1992.

- Pes Marica. Liederbuch. Klagenfurt/Celovec: Wieser, 1994.

- Achillesverse. Kein Heldenepos. Gedichte. Klagenfurt/Celovec: Drava, 1996.

- Frakturen. Gedichte. (mit CD "Buhštabenzupe") Klagenfurt/Celovec: Drava, 2007.

- Andante Mizzi. Allegretto disgustoso. Solo adagio. Quasi moderato.

Morendo ma non troppo. Klagenfurt/Celovec, Wien/Dunaj: Drava, 2010.

- Quaran Tanja. Homeland Eastland West Lend Fremd End konec. Klagenfurt/Celovec: Drava, 2013.

Marko Pogačar - Kroaci - POETEKA dadaEAST / dadaDAYS / 26-30/09/'16

REVOLUCIONI PERMANENT I GJUHËS SË POEZISË SË DASHURISË. TROCKISTËVE TË LODHUR

Si, në vitin 2007, të shkruash poezi dashurie? 
kjo është kohë e dendur nga dashuria.

të gjithë, në të vërtetë, na duan me masë.
teoria flet për mungesën e plotë të lëvizjes.

tregu thotë: nëse flet për dashurinë,
flet për zotin, ose anasjelltas.

Pogaçari është i mendimit: gjithçka është zot = zoti është asgjë.
bombardues përplot domethënie të rrezikshme.

por diku në cepin e asaj dashurie, kur ta mbërthesh pas murit,
del diç e papërmbajtur.

rezervat i marrjes dhe dhënies.
dhe në të një baobab nëpër kurorën e të cilit ngjitesh në qiell.

në fund e di: e vemja gjë më e tmerrshme se fashizmi
është fashizmi i matur.

TEKNIKA E VJERSHËS

Presidenti i parë kroat theret me harrimin
hunta e tij me supën tepër të nxehtë dhe shërbëtorët e vdekur
që i anashkalojnë me këmbëngulje; derisa eci qytetit në drejtim
të kundërt me vdekjen, blej gazetat, blej kafe në
kiosk e dëgjoj sharmin tim grindavec, karakterin e butë
dhe grupin Haustor; kroati mesatar theret me bashkëjetesën,
tolerancën, me gojën plot borë – mbi të shtrihet smogu 
i gjerë dhe i lehtë dhe e merr me vete, bashkë me gjithë atë vjeshtë, me të
errëtin e saj, ujin që ngjitet qafës sate,
ujin material dhe të butë; kisha theret me citimin e përhershëm
të Krishtit, me dashurinë e pakusht dhe të gjatë; derri zhduket
vetvetiu, fishket, në vaktësinë e frymës së vet, një grusht gjak që rrjedh
para përvojës; vjersha theret me Drago Shtambukun, nëna
siç është përshkruar në disa shkrime precize; asgjë nuk mbetet asgjë
ai diell shkëlqyes i bërë shkrumb.

Përktheu: Anton Berishaj

Patrick Dubost - Francë - POETEKA dadaEAST / dadaDAYS / 26-30/09/'16

Nga "Manifest për një teatër modern"

Neni 13
...
Tu kaptush ashta nji okt e bykyr dhi o gaxumshim.
Ta kiptash ushtë njo ukt u bokor dhu goxamshem.
Të kuptosh është një akt i bukur dhe i guximshëm.

Neni 15

Flitet shpesh për teatër të gjallë për
autorë të vdekur. Por flasim gjithashtu
për teatrin e vdekur për autorët e gjallë.
Le të mbushim një sallë me 700 kufoma,
le t'i veshim me ngjyra të gjalla dhe të
bërtasim jashtë, bashkë me nja njëzet
drejtorë (të gjallë), teatrosh (të vdekur):
"Ne kërkojmë autorë të gjallë për një
teatër gurësh varri!"

Neni 21

Teatri ka lidhje me gjinitë e mëposhtme: poezia dhe
krijimi letrar në përgjithësi, akusmatika dhe muzika
në përgjithësi, gjithësia e së zëshmes në
përgjithësi, ajo që përfshin operën gjenerali im, ajo
që përfshin zërin gjenerali im! Ah, zëri. Por edhe
dritën! Objektet! Trupat! Koreografinë! Videon! Ata
që përgjigjen në telefon! Radiofoninë! Radiologjinë!
Radioastronominë dhe përgjithësisht gjithçka që
ka lidhje nga afër ose nga larg me njërën nga të pesë shqisat!!!

Neni 23

Shkrimtari e do letrën, të folmen, rrëmujën,
djallosjen, të thënën, bëmën, mendimin, përparimin,
ndjenjën, përjetimin, gërmimin në brendësi me të
gjitha mjetet që gjen, i verbër, s'ka rëndësi si, mjaft
që të gërmojë!

Neni 24

Një shkrimtar rrëmujaxhi
e ka ndonjëherë shansin
për të qenë modern.

Neni 25

Të shkruash për
teatrin
do të thotë të flasësh
me zë të lartë
pa bërë
asnjë zhurmë,
të sajosh miq
në fund të një
humbëtire.

Neni 35

Teatri modern nuk është sëmundje ngjitëse,
përkundrazi. Për çdo të sëmurë të ri, ka 3
mundësi shërimi.

Neni 48

Regjisorët e teatrit janë inteligjentë... Ose kanë një
zgjuarsi që i përshtatet detyrës... Ose kanë një
mangësi zgjuarsie të maskuar me një ligjërim
korrekt... Ose kanë mungesë zgjuarsie
mallëngjyese dhe që duhet kompensuar me shumë
vullnet... Ose kanë një marrëzi të rëndomtë,
komunikuese, pra edhe të kënaqshme, ...Ose kanë
një budallallëk të pakufijshëm dhe fenomenal,
robërues, metafizik, të bujshëm!

49 

Të kujdesesh që të ketë gjithmonë, në mes të
publikut, disa "puçi berberuzi" (poçe barbaroze),
dhe "kefshi shtipoeki" (kafshë shtëpiake).

Përktheu nga frëngjishtja Kopi Kyçyku

(më shumë... në dadaEAST - dadaDAYS)

Dorian Steinhoff - Gjermani - dadaEAST / dadaDAYS / 26-30/09/'16

Dorian Steinhoff, lindur në vitin 1985 në Bon, është autor dhe mediator letrar. Ai shkruan, lexon përpara audiencave, me kërkesë universiteteve, institucioneve të lira kulturore shkollave, universiteteve. Ai moderon letërsinë dhe proceset letrare, organizon dhe mban workshop-e dhe seminare në lidhje me temat e të shkruarit krijues, të slam-poetry dhe poetikën në përgjithësi. Për punën e tij është nderuar me shumë çmime. 
Botimi i tij fundit është një vëllim me tregime me titull "Drita e flakëve në fytyrat tona" (DAS LICHT DER FLAMMEN AUF UNSEREN GESICHTERN), një vëllim me tregime, botuar në gjermanisht nga shtëpia botuese "mairisch Verlag". Në gjuhën shqipe kjo vepër do të botohet nga "Botimet Poeteka", përkthyer nga Sokol Mici. 
Përveç pjesëmarrjes në festivalin dadaEAST – dadaDAYS, Dorian Steinhoff do të qëndrojnë në Tiranë gjatë muajit tetor, si i fitues i Rezidencës letrare "POETEKA – Tirana in between". Ky qëndrim u realizua në bashkepunim me Ambasadën e Republikës Federale të Gjermanisë në Shqipëri. 

Vlerësime mbi veprën e Dorian Steinhoff:
'Kushdo që vlerëson veprat e Alice Munro, duhet të lexojë Dorian Steinhoff".

(Alain-Claude Sulzer, Basler Zeitung)

"Tregimet e tij janë shkruar aq mirë dhe në mënyrë intriguese, saqë do humbitnit dhe stacion ku do zbrisnit nga autobusi, vetëm e vetëm për t'i mbaruar". 

(Christoph Gurk, Bayerischer Rundfunk) 

"Dorian Steinhoff ka dy kërkesa në lidhje me një tekst: "A është shkruar mirë? Dhe a më prek? Përgjigjja për të dyja këto kërkesa ndaj tregimeve të tij është një PO e madhe. Libri i tij është pothuajse po aq adiktiv sa dhe të gjithë serialet e dramave të famshme amerikane të kohës tonë".

(Verena Meis, Titel Magazine)

"Duke lexuar këtë tregime si lexues mund të mësoni shumë për kohën tonë të tanishme ".

(Rainer Moritz, Norddeutscher Rundfunk)

"Dorian Steinhoff ka aftësinë për të na kuptuar ne, njerëzorët, dhe për t'i përkthyer në letërsi veprat dhe bisedat tona në një mënyrë të atillë sa na bën të dukemi se ja vlen të na duan."

(Nora Gomringer, Winner of the Bachmann-award 2015)

Zvonko Karanović - Serbi - në dadaEAST - DADAdays POETEKA Festival

oeti dhe prozatori Zvonko Karanović, i lindur Niš, Serbi, në vitin 1959, ashtu si gjithë poetët e Gjeneratës Beat, nga e cila ky autor mori frymëzimin, ka udhëtuar anembanë Europës, duke ndërruar shpesh punët dhe profesionet. Ai ka punuar si gazetar, redaktor, DJ dhe organizues koncertesh. 

Për 13 vite ai ka pasur gjithashtu në pronësi një dyqan muzikor. Për shumë vite ka qenë një personazh kult underground dhe ka ndikuar fort mbi gjeneratën e poetëve të rinj. 

Shkrimet e tij të hershme dallojnë për ndikimin nga letërsia Beat, nga filmat dhe kultura pop, nga e cila ai zhvilloi një stil që është përshkruar si "neo-ekzistencializmi i erët." 
Bordi i organizatës "The PEN" e ka quajtur Zvonko Karanović-in "një ikonë kulturore kontroversale [I cili ] shkruan në një gjuhë të gjallë e të sofistikuar për dëshirat, dhe kulturën dhe ndryshimet politike."

Zvonko Karanović ka publikuar shtatë vëllime me poezi. Romani i tij triologjik, "Ditari i të arratisurëve", është i pari projekt në llojin e vet në letërsinë serbe të shekullit të 21. Vepra e tij është pjesë e antologjisë "Poetët e rinj europianë" (2008). Poezitë e tij janë përkthyer në gjuhë të ndryshme europiane. Ai aktualisht jeton në Beograd. 

___________

Dhoma e ekove

Ishte një ëndërr, një makth, një marrje fryme, një marrje fryme e stërzgjatur,
pakësimi i ajrit, nën formën e rrëfimit të njeriut 
të tmerruar përballë vdekjes, i shpërfytyruar në momentin
e rënies drejt humnerës, vështrimi i saj 
i tmerruar, sytë e saj të shqyer ndërsa bie në heshtjen më të shurdhër,
në terr

në terr
në errësirën më të kobshme
në vendin ku u ndal
në tokën e askujt

pas qiellit gri mbinte një qiell tjetër i verdhë
xhamat ndaleshin në gjatësinë e fytyrës
kush do t'i çlirojë gjithë këto kafshë?
Kush do t'i ndihmojë gjithë këta njerëz?

M'u beh ëndrra ime në mendje
ndjehesha sikur t'isha zëdhënësi im
një herë kohë më parë
drejtues të përgjumur rimorkiosh
duke kërkuar për një rrufepritëse të artë
takime me mure e dyer
asgjë me rëndësi, të paktën atje ku jetoja 

e asfiksuar, e asfiksuar, e asfiksuar e tëra
fole lepuri plot, të gjitha vrimat të mbushura krejt

merresha 
me transferim periferishë
me bishtin tim përkëdhelja hënën
duke qëndruar larg nga palaçot epileptikë
dhe zhapikët e tejdukshëm 
ecja mbrapsht, në drejtim të lindjes
tani duke u hedhur
tani duke u tërhequr zvarrë
kupolat e arta të përëndimit
të dorëzuara, pa dhëmbë, përplot me copëza perlash
Shikonin në qiellin e shqyer

ah, ah, ah, buzëqeshte mamaja
piramida është detyra e fundit
qëllimi
takimi me Vejushëm
monstra me kokën e rruar
që shtrihet mbi jastëk metalikë
dhe djersit me shumicë

nuk i kam besuar
dukej një shaka, një kërcënim, një mënyrë për të t'frikësuar
ose një tjetër mistifikim

kujtoja, përkundrazi duhet të harroja
i bija
citofonëve të personave të panjohur 
dëgjoja thirrje për ndihmë
bare sushi
të vegjël
iu lehja rrugëve të ndriçuara
pëshpërisja pranë jetëve të shenjtorëve

shoqëria e të barabartëve bazohet në solidaritet 
çanta ime Hermes, ulërinte

bëhej fjalë për një makth, për një marrje fryme të gjatë, për mungesë ajri,
nën formën e rrëfimit të një njeriu të tmerruar përballë asaj që sheh,
e braktisur nën veprimin çnjerëzor të diellit, të dhunshëm
i ngrohtë nëntori, vështrimi i tij, vështrimi i tij i pandjeshëm
ndërsa bie në muzg, në heshtjen e shurdhër

ëndërroja tim at që ngjiste malin
ecte i vendosur si një personazh biblik
një personazh mitologjik, një personazh me një mision
e shikoja ndërsa i palodhur shkelte
shkurre e shkëmbinnjë
çfarë po kërkon?
I kujtohet?
Për çfarë kujtohet?

Ai ecën me shpjetësi
ecën i vendosur mbi gurë, pluhur 
i palodhur shkel dëborën
që shkëlqen mantel i hënës së zbehtë
i bashkohet fshatit , fshati i mbështjellë me dëborë
troket në derë
hyn në dhomën e ngrohur
tre gra lajnë flokët në një vaskë plot me ujë
një e re me sy të trishtë e frikësuar
bëhet gruaja e tij
më pas gjithçka lëviz në ngjitje

duhet të lëshojmë rraketat, thotë mamaja
nekrologët nuk mund të presin

kur mbeti e ve
e ëma iu përkushtua shkatërrimit të kujtimeve
e ndihmoja në këtë vazhdoj të shënoj
mezi mbeta gjallë
përrallat popullore që shpërndaheshin nga atopolanti
(kujdes me atë sëpatën, Eugene)
shkuma e ditës që kthehej në shkumë të natës
masha e harruar në zjarr
rënia e vlerës së parave
eksplozivi
idetë e çmendura që më 
vinin ndërmend duhej t'i zhdukja

mamaja diktonte
isha mbajtësja më e bindur e procesverbaleve
ndryshonte të dhënat e realitetit
e shkuara e familjes pa fillim as fund
pse e bënte?

Gjykata në unanimitet vendosi
që të gjitha ditët të shpalleshin ditë zie

në hapësirë pashë krejt trion
gishtat nervozë prej druri
gishtat prej druri të tyre të mpirë
ishin në lavaman
një brisk
një gisht fëmije prej plastike
dhe një personazh shenjti prej plastike

në një farë mënyre gjithçka më dukej e njohur
më ngjante sikur nuk kisha zgjidhje

bëhej fjalë për një ëndërr, një makth, marrje fryme, marrje fryme e stërzgjatur
nën formën e rrëfimit të një njeriu të humbur, të mashtruar
në një kthesë të gjerë ekosh, vështrimi i tij i pandjeshëm 
ndërsa kërkonte të fshihej në gjumë, në fantazi
që për një moment ngadalësonte rënien, zgjaste shpresën

u pregatita në pak minuta, sikur të arratisesha 
në një zonë të mbrojtur muri i ndërtesës i ngjante
një kanavace të Mondrian
në hyrjen e Bllokut 46
Drita artificiale 
Agu
një shteg i bezdisshëm
hëna pëshpëriste me pasqyrat
dhe me aparatet fotografikë të qëndrueshëm
edhe 

edhe pse përreth kishte male betoni 
prej së largu vinte më e rënda , zë i ngjirur i një sirene në bord

për sa gjëra kam heshtur?
Një ëndërr pa fillim pa fund
kam zgjedhur arragostën për të komunikuar me kode
kam vendosur anijet e mia në krye të tryezës
çdo natë shkoja në pishinë
plot me lule dhe të qeshura të thella të zeza 

mund të thuhet se isha e lumtur
doja të më lejonin të flija në tarracë
ma lejuan
kërkova të përdorja përkrenaren dhe levat
më lejuan
këtu je mirë
thoshin
thoshin
diellit i shtuam edhe dy të tjerë
vesha maskën prej gome
të presidentit të shëndoshur
shkova në një bar karaoke
dhe recitova poezinë e chiëaëas së vdekur
duke menduar për vete
ishte gjithçka mund të bëja

kthesa e madhe që kisha shmangur 
më priste sërish
fluturoja
e dukej sikur 
mbetesha vazhdimisht pa frymë
vrapoja
e dukej sikur 
anija më përshkonte, dilte prej meje
dëgjoja të gjithë ata persona 
që flisnin e thoshin se ishin në kopshtin e kënaqësisë
qënie të reja që paralajmëroheshin
kjo sqaron gjithçka

Platoni, një emër i bukur për një qen
Katatonia, një emër i bukur për një anije

Përktheu Sabina Veizaj

Tanja Bakić - në dadaEAST - DADAdays POETEKA Festival

POETEKA - dadaEAST / dadaDAYS - Tanja Bakić - Mal i Zi 

Shkruaj në vendin tim. Ka pak rëndësi - është kështjellë magjike apo shtëpizë e vogël fare. S'ka gjë nëse jehon era apo melodia e harpës. Nuk ka rëndësi nëse çmendem prej diellit apo nga pluhuri. S'ka pikë rëndësie nëse shkopi që kam në dorë është magjik apo thjesht shkop. Që të shkruaj, unë duhet të jem dhe jo të mos jem, të kem dhe jo të mos kem, të shoh dhe jo të mos shoh, të dëgjoj e jo të mos dëgjoj, të ndjej e jo të mos ndjej. Duhet të jem vetvetja, thellë Malit të Zi.

Herë-herë mendoj me vete për ndonjë botë tjetër, për një qiell tjetër. Ndonjëherë rrezet e një dielli tjetër shkëlqejnë mbi mua. Lagem nga pikat e një tjetër shiu, flladi i një tjetër ere më përkëdhel. Është bukur të shohësh një tjetër botë, t'i buzëqeshësh një tjetër qielli. Veç unë dua diellin tim, detin tim dhe vendin tim, që për dreq quhet "male të zeza"! (Mal i Zi - Monte Negro)

Dhe gjuha në të cilën shkruaj mban emrin e vendit. Gjuha vetë është si vetë vendi – e ndjej dhe nuk e ndjej, e dëgjoj dhe nuk e dëgjoj, e shoh dhe më humbet nga sytë. Jam e mallëngjyer, e humbur prej kësaj gjuhe. Ndjehem e mrekulluar kur vij rrotull prej gjuhës e cila më çon tutje, më jep formë. Kështu krijohem, i jap kuptim mendimeve, më vërtetësisht se shkopi magjik, më fuqishëm se qielli. Mendimi im është Mali i Zi. Lotët e mi janë Mali i Zi. Poezia ime është Mali i Zi.

Nëse ia del, si William Blake - poeti, të shohësh botë në kokrrizën e rërës, do ia dalësh të dëgjosh edhe zogjtë duke kënduar, të gjesh një grimcë të fshehur për shumë kohë në ndjesitë e tua, të pastrohesh dhe nga ujërat e kristalta që rrjedhin egër në brendësi. 
Do ia dalësh t'i bësh të gjitha këto, nëse e ke të hapur zemrën në këtë vend të quajtur Mali i Zi (njëlloj siç bëri edhe zonja Moore në 'Foster's A passage to India').

Të jesh shkrimtar në Mal të Zi do të thotë të ecësh në të dyja shtigjet njëherësh. Njëri të çon drejt kështjellës, tjetri të mban larg prej saj. Është një rrugë që të jep gjithçka dhe nuk kërkon prej teje asgjë si shkëmbim. Është një rrugë që të bën me flatra, që herë-herë të bën të fluturosh nga një botë në tjetrën, por të kthehesh sërish, atje ku po ajo kokrrizë pret ta gjesh botën tek ajo. Dhe bota kurrë nuk ka qenë aq e qartë në sytë e tu.

Blake pretendon ende se mund ta kapësh Përjetësinë në një çast. Edhe unë ashtu e ndjej. Më pas ti mund ta fshish forcërisht atë grimcë të vërtetë, duke i lejuar vetes të kuptosh lagështirën e saj të brendshme - mendimet t'i kesh të ndrydhura nga vetëtima e bubullima shumë të vjetra. Nuhatja jote mund të jetë frymëzuar prej gjetheve ngjyrëgështenjë të vjeshtës dhe fushat e largëta bojëmanushaqe. 
Sytë e tu të jenë pushtuar prej pulëbardhave që fluturojnë atje lart, ku deti takon qiellin. Shija jote mund të jetë e kënaqur me fiqtë dhe rrushin e mrekullueshëm prej vreshtave të hershme. Trupi yt mund të çohet rrëmbimthi prej mendimeve të mia e të rendë drejt tij.
Kështu është Mali i Zi. Dhe ja ç'do me thënë të jesh shkrimtar në Mal të Zi. Shkrimtar që zbret me këmbë në tokë pasi ka përmbushur ëndrrën. 
Një shkrimtar që shkruan në një gjuhë jo të madhe, por unike, që pushton çdo zemër të vetmuar, çdo shkëmb të fortë, çdo pulëbardhë, çdo fik, çdo rrush, çdo mëngjes, çdo sy, çdo gjëmim, çdo vetëtimë, çdo gjethe vjeshte, çdo det dhe çdo pikëz loti.

Përktheu nga anglishtja Silvana Leka

(fragment nga assegai "
...to see a world in a grain of sand..." - W.Blake

ARIAN LEKA NË “Mbrëmjet poetike të Strugës” - EDICIONI 55

Pas botimit të romanit "Gjarpri i shtëpisë" në gjuhën maqedonase, publikuar nga "Goten", Shkup dhe i shoqëruar me pasthënien e shkrimtarit Luan Starova, ku mes të tjerash shënohet se ky libër është një metaforë për rrëzimin dhe ngritjet e jetës shqiptare, humbjet mes brezave të ndryshëm, në kohë të ndryshme, për të kaluarën e ngarkuar me faj, dëshpërimin që i shoqëroi njerëzit dhe shpresat në fazën post-totalitare, poeti Arian Leka mori pjesë në festivalin "Mbrëmjet poetike të Strugës", një veprimtari e rëndëshishme kjo për poezinë në nivel ndërkombëtar, e cila këtë vit celebroi edicionin e vet të 55-të.

Festivali u mbajt në datat 24 deri në 29 gusht 2016 dhe i zhvilloi veprimtaritë jo vetëm në Strugë, por edhe në disa qytete dhe qendra të tjerë historike dhe kulturore të vendit, si Ohër, Kalishtë, Shën Naum, Shkup.

Gjatë ditëve të festivalit poeti Arian Leka realizoi shtatë prezantime, në të cilat u lexuan pjesë nga krijitaria e tij.  

Veç leximeve ceremoniale në përurimin e hapjes dhe të mbylljes së festivalit, në pallatin e kulturës, mbi Urën e qytetit, ku buron lumi Drin i Zi, si dhe gjatë dhënies së çmimeve letrare "Kurora e Artë", "Vëllezërit Miladinov" dhe "Urat e Strugës", Arian Leka realizoi gjithashtu edhe një prezantim të moderuar të profilit të tij poetike në seksionin "Portrete poetike".

Një nga veprimtaritë më të veçanta të festivalit është gjithashtu edhe leximi në ceremoninë e mbjelljes së një peme, shoqëruar me poezi, që u organizua në nder të fitueses së "Kurorës së Artë" të festivalit, që këtë vit ishte shkrimtarja kanadeze Margaret Atwood.

Në festivalin e Strugës, Arian Leka lexoi dhjetë poezi të zgjedhura nga librat "Anija e gjumit" (2000), "Strabizëm" (2004), "Libër deti (2009) dhe "Ndreqje gabimesh" (2010).  Poezitë "Kur erdhe ti gjithçka ishte fikur", "Dashuria varet në dhëmbët e tu", "Vetëm", "Ndërkaq, dikush", "Ti", "Strabizëm", "Perpetum mobile", "Dashuria në vjeshtë është bimë fatkeqe", "Hekzametër i ritmuar", "Portë e hapur drejt Balkanit" janë përkthyer në gjuhën maqedonase nga shkimtari Resul Shabani, ndërkohë që shënimet kritike mbi krijimtarinë janë nxjerrë nga vlerësimet e autorëve dhe kritikëve Xhevahir Spahiu, Ali Aliu, Ardian Kyçyku, Peter Byrne, Brandon Wicks dhe Kevin Frazier.