REVOLUCIONI PERMANENT I GJUHËS SË POEZISË SË DASHURISË. TROCKISTËVE TË LODHUR
Si, në vitin 2007, të shkruash poezi dashurie?
kjo është kohë e dendur nga dashuria.
të gjithë, në të vërtetë, na duan me masë.
teoria flet për mungesën e plotë të lëvizjes.
tregu thotë: nëse flet për dashurinë,
flet për zotin, ose anasjelltas.
Pogaçari është i mendimit: gjithçka është zot = zoti është asgjë.
bombardues përplot domethënie të rrezikshme.
por diku në cepin e asaj dashurie, kur ta mbërthesh pas murit,
del diç e papërmbajtur.
rezervat i marrjes dhe dhënies.
dhe në të një baobab nëpër kurorën e të cilit ngjitesh në qiell.
në fund e di: e vemja gjë më e tmerrshme se fashizmi
është fashizmi i matur.
TEKNIKA E VJERSHËS
Presidenti i parë kroat theret me harrimin
hunta e tij me supën tepër të nxehtë dhe shërbëtorët e vdekur
që i anashkalojnë me këmbëngulje; derisa eci qytetit në drejtim
të kundërt me vdekjen, blej gazetat, blej kafe në
kiosk e dëgjoj sharmin tim grindavec, karakterin e butë
dhe grupin Haustor; kroati mesatar theret me bashkëjetesën,
tolerancën, me gojën plot borë – mbi të shtrihet smogu
i gjerë dhe i lehtë dhe e merr me vete, bashkë me gjithë atë vjeshtë, me të
errëtin e saj, ujin që ngjitet qafës sate,
ujin material dhe të butë; kisha theret me citimin e përhershëm
të Krishtit, me dashurinë e pakusht dhe të gjatë; derri zhduket
vetvetiu, fishket, në vaktësinë e frymës së vet, një grusht gjak që rrjedh
para përvojës; vjersha theret me Drago Shtambukun, nëna
siç është përshkruar në disa shkrime precize; asgjë nuk mbetet asgjë
ai diell shkëlqyes i bërë shkrumb.
Përktheu: Anton Berishaj
