Dragana TRIPKOVIĆ
Imazh universal gruaje
Im atë nuk e ka dashur kurrë muzikën time
Dhe ai kurrë s'e ka dëgjuar
Çajkovskin.
Në këngët e tyre
kanë prirë së bashku, frika
dhe korrektesa politike
E më pas hipitë i menderosën të gjitha.
Zogj të lirë në qiell...
Nuk është një imazh i zakonshëm
Turma e vrasësve të zinj
Është një klishe e dashur.
Im atë nuk do t'ia dijë
Për Hitchcock, derisa shirti kasetës t'i sjellë ndërmend
John Wayne.
E ai udhëton mes pyllit, gjithë burrëri
me kapelë e revolver
E të sjell ndërmend burrat e viti '45.
Shokët anëtarë të Partisë Komuniste
Dhe kominoshet, akrobatët e cirkut
Mbi trapez, shfaqje ideale
Për fëmijët e braktisur.
Ajo ç'ka merrnin në vend të biletës
Ishte imazhi universal i një gruaje:
Nëna e të braktisurit.
.... Edhe im atë i ka braktisur fëmijët.
Lavire dhe artistë
Në filmat amerikanë
laviret janë të bukura
Ne s'kemi filma,
e kjo duhet të jetë edhe arsyeja
e vetmja arsye,
që tonat janë të ënjtura
nga droga,
shëmtaraqe dhe të liga,
që kutërbojnë nga marrëdhëniet
e kryera me zor.
Thuajse gjithkush prej tyre
është e dashuruar me ndonjë mashkull - derr
të cilin s'do ta ketë kurrë,
por kjo nuk i bën ato të ndryshme
nga gratë e tjera.
Artistët më filmat amerikanë
janë përherë të pisët e të mjerë.
Ne s'kemi parà,
madje s'kemi as gjuhë.
E mbase kjo është arsyeja, dhe
kjo duhet të jetë arsyeja
që tanët jetojnë në shtëpi të mëdha,
Me këmisha të pastra, flokë të kuruar
me gruan e fëmijët.
Pjesa më e madhe e tyre, gjithkush prej tyre
Pijnë vetëm nëpër festa
dhe votojnë për qeverinë.
Magjistar
E lëngta mund ta zëvendësoj mjaft mirë
fjalën – pjellori. Mbase
Mund të përdoren edhe në poezi
Sidomos tani që e di
Se ajo u përdhunua në një kishë.
Tani ka kuptim se përse u bë murgeshë.
Sa keq që s'mbeti shtatëzanë
Ai fëmijë me siguri do të kishte
fuqi shëruese. Dhe ajo
Ende do ta donte Zotin,
Të babëziturain.
Nuk do të lodhemi kurrë së udhëtuari
Nëse ngremë sytë drejt qiellit sot
veç avionë mund të shohim.
Për gjëra që na shkojnë përposht -
duhet një stomak i fortë.
Para çdo nisje
duhet ta marrim seriozisht
atë ku në mungesë
banon Qenia.
Zakonisht, të premten mbrëma dekori i flakur tutje
vajton papushim.
Të mbijtosh gjatë duhet
rregullisht …
Linja e mbështetjes, marrosur nga kënga
që filloi nën trishtimin tashmë të pakthyeshëm
Rini e dobët që masturbohet
fort.
As shiu nuk zgjat shumë këtu,
përveç vendeve të paarritshëm.
Në vise mezipopulluar
vitet e zbrazët nuk shënojnë asgjë,
madje as boshllëkun e tyre.
Dhe është kaq e qartë!
Është e pamundur të flasësh në shumës
për ne, prodhues të unit të së keqes.
Kurrë s'do të lodhemi së udhëtuari,
E kurrë s'do ofrojmë lamtumira -
Do të jemi gjithnjë duke çlodhur këmbët.
Dhe e gjitha kjo më duket veç një kompromis.
Kohë
Nuk është kaq vonë të shkruash për kohën,
Nuk është kaq vonë të shkruash tani për kohën.
Më duhet t'i braktis tabelat, se era e Jugut filloi të fryjë
në mes të Dhjetorit.
Momente si këto do më bëjnë të dua gjërat e gabuara
ose edhe njerëzit e gabuar.
Ora e madhe nuk kish punuar për njëzet e pesë vjet.
Është e zezë, ndarjet romake kërcënojnë me saktësi të ftohtë
njëlloj si vdekja
Është mjaft e përkorë, por nuk shqetësohet fare për turmat në stacione treni
ku nuk flet askush.
Mos e shih orën.
Mes vëmendjes sime racionale dhe kohës tënde irracionale
s'ka sgjë tjetër veç tabelës së orareve.
Zonja plakë e kërrusur do lexojë për ty
me trishtimin e poetëve polakë.
Peizazhi është i mrekullueshëm!
Ngjan me idetë e mëdha të shokëve të fëmijërisë.
pallate të artë në të cilët ndërtuam
pishina me neonë, familje plot ngjyra
fëmijë të shtrenjtë ….
Nuk dua t'i numëroj
Gjithçka mund të shihet mes dritareve rrëshkitëse.
Gjithkush kish rrëfyer ç'kish ditur për kohën,
Zor se do të ndodhë ndonjë gjë e re, përveç pak më shumë
linjash të prekshme,
të cilat me shumë gjasë do thonë të njëjtën gjë.
Nuk ka më të Tashme të rëndësishme, aq më pak të Tashme të rëndësishme
në ekran,
ku bëjnë përpara të njëtët emra.
Kujtimet janë barrat më të rënda në këtë stallë derrash.
Por kujtimet kemi detyrë edhe tani.
* * *
Përballë teje ariu i arrixhinjve po kërcen
nën ritmin fërshëllyer prej të zotit.
Përfytyrime të frikshme të fëmijnisë tënde kushtojnë një grusht monedhash,
Jo rrallë Tmerri hidhet përpjetë falas.
Nuk e di se kur do të arrish.
S'të premtoj dot më shumë se rrugë të zbehta
dhe një errësirë të frikshme gjatë Idave të Marsit.
Pranvera gjithnjë sjell një pirg kalbësirash të mbijetuara,
Dashuri dimërore të paëndërruara
që ngjethen për t'u shkrirë në verë, verë e bardhë,
dhe midhje.
Kështu, jepi kohë vetes.
Qytetet tona s'kanë sheshe me emra të mëdhenj.
Nuk janë revolucionarë, me trotuare të përgjakura,
por lavire të vërteta që emrat po ndryshojnë
si kjo – siç lakmia e sunduesve po ndryshon.
Gjëja më e mirë është t'i shkojmë përmbi.
Pak të zhdukur e të mohuar
vetëm për të qenë këmbëngulës.
Me mrekullitë e pashfaqura të zotit, deri aty do të mbërrijë.
Jo deri në fund, kthehu djathat, jo majtas,
Atje,
qenka e thënë,
rregulla pafund…
* * *
Vdekja është injorante,
Në qofsh i durueshëm,
mund ta fitosh lojën e shahut,
Anthonious.
Teksa tërheq të ëmën prej dore,
fëmija thotë: "Qenka një burrë".
"Mos ki frikë, bir", përshpërit e ëma,
E fryma e saj e ngrohë i jep zemër atij.
Burrë – tingëllon e frikshme.
Prej shumë kohësh akullore me vanilje!
Bota konsumon shpejt, siç e sheh,
veç ti, shko ta pushtosh atë,
(jo gjithnjë vdekja është femër)
Sepse e vetmja histori që ekziston
Është vetëm një, ajo mes një burri e një gruaje.
* * *
Disa muzikantë këndojnë për të humburit,
edhe për parà.
Grupi i aktorëve nuk nxiton për askund.
Ata do ju paraqesin një aktore të re,
Se ju jeni fisnike dhe dukeni bukur në skenë.
Me dinjitet futesh në karakter,
shfaq Helenën a Dylqinjën,
dhe gëzo triumfin tënd.
Në fund do duhet të vdesësh,
Por nuk do të ndodhë tani…
Edhe kur të kesh vdekur, madje edhe në orët më pas,
Nuk do jemi të sigurt për këtë,
kështu mos u shqetëso….
Je në kohë.
Shtatë
Këtu s'ka më vend
Për asnjë numër tjetër
E pavlerë krah shtatë mrekullive.
Pas horizontit të shtatë
Do të ketë edhe shtatë të tjera.
Aventurierët - Dwarf po rendin
Me sëpata, kërkojnë si të ndërkryer
pas çdo kreshte të mjegullt
të atyre shtatë kodrave.
Ajo ishte rrëmbyer nga shtatë piratë
Të atyre deteve që jo domosdoshmërisht
kanë dëgjuar për shtatë mëkatet vdekjeprurëse
E tani asaj do t'i bëjnë çdo gjë
Deri sa ajo mes lotësh të thotë:
"S'kam frikë nga e keqja,
Derisa ti je me mua".
Të shtatë vdekjet e maces
Do largojnë mallkimin nga anija
Asaj do t'i duhen shtatë shtirjet
e Kleopatrës dhe shtatë helmet e Borgias
Që të nisë të hajë mollë sërisht.
Shtatë dashnorë të trazuar
të dehur, kanë ardhur në qejf
E këtu historia duhej të merrte fund.
Ajo nuk kishte pyetur
Sa sekonda duheshin për në Ferr.
Shtatë korbat e Poe-s.
Vajtuan njëzëri:
Shtatë!
Përktheu nga anglishtja në bashkëpunim me autoren, Silvana Leka
